ภิกษุผู้มีธรรมเป็นเครื่องอยู่อย่างนี้  มีสติ ไม่ประมาท ละความนับถือมั่นว่าของเราได้แล้วเที่ยวไป

เป็นผู้รู้ พึงละชาติ ชรา โสกะ ปริเทวะ และทุกข์ ในโลกนี้ได้

ผนฺทนํ จปลํ จิตฺตํ ทุรกฺขํ ทุนฺนิวารยํ.

จิตของเรามีธรรมชาติดิ้นรน กวัดแกว่ง รักษายาก ห้ามยาก

วิสุทฺธิ สพฺพกฺลเสหิ โหติ ทุกฺเขหิ นิพฺพุติ.

ความหมดจดจากกิเลสทั้งปวง เป็นทางดับทุกข์ทั้งหลาย

ภิยฺโย จ กาเม อภิปตฺถยนฺติ.

ผู้บริโภคกาม ย่อมปรารถนากามยิ่งขึ้นไป