หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช

ตรงความพยายามเกิดที่ไหน ความล้มเหลวอยู่ตรงนั้นเลย ที่หลวงพ่อพูดเรื่อย ๆ เมื่อก่อน คนได้ยินแล้วหัวเราะนึกว่าพูดเล่น ที่จริงพูดจริง ๆ เพราะความพยายามที่พวกเราพยายามกัน มันไม่ใช่สัมมาวายามะหรอกนะ ‘ความเพียรชอบ’ กับความเพียรอย่างที่เราคิดกัน มันคนละเรื่องกัน ‘ความเพียรชอบ มันเพียรลดละกิเลสที่มีอยู่ เพียรปิดกั้นอกุศลใหม่ไม่ให้เกิด เพียรทำกุศลที่ยังไม่เกิดให้เกิดขึ้น เพียรทำกุศลที่เกิดแล้วให้เจริญให้มากขึ้น’ จะทำได้ต้องอาศัยสติ ไม่ใช่เรื่องอื่นเลย อย่างเรามีกิเลส เรามีสติปุ๊บกิเลสดับทันทีเลย กิเลสที่มีอยู่ดับ ในขณะที่มีสติอยู่กิเลสใหม่ก็ไม่เกิด เห็นไหมเรามีสัมมาวายามะแล้ว หรือการที่เรามีสติขึ้นมา กุศลได้เกิดเรียบร้อยแล้ว ถ้าสติของเราถี่ยิบขึ้นมากุศลเราก็จะพัฒนาขึ้นไป เป็นศีล เป็นสมาธิ เป็นปัญญา ถึงจุดหนึ่งวิมุตติก็เกิดขึ้น ความเพียรจริง ๆ เป็นแบบนี้ มีสติรู้เท่าทันจิตใจตัวเองไป มันปรุงกิเลสก็รู้ทันไปนะ มันปรุงอะไรก็คอยรู้ไป ในที่สุดจิตมันก็มีสัมมาวายามะ มีความเพียรชอบ