พระอาจารย์สมชาย กิตฺติญาโณ

นี่ท่านก็เลยบอกว่าวิธีการฝึกให้จะ ‘ตั้งมั่น’ ง่ายๆ นะ ก็คือไปทำรูปแบบสักอย่างหนึ่งที่เราถนัด บางคนจะดูร่างกายหายใจเข้า ร่างกายหายใจออกก็ได้ บางคนจะพุทโธก็ได้ บางคนจะเดินจงกรมก็รู้ร่างกายก็เดินไป ฝึกกรรมฐานอันหนึ่งที่เราถนัดๆ ดูไปบ่อยๆ อย่างเราดูร่างกายหายใจออกก็รู้ ร่างกายหายใจเข้าก็รู้ ดูไปเรื่อยๆ พอดูไประหว่างที่ดูลมหายใจ มันไหลแว้บไปให้รู้ทัน

ฉะนั้นอยากฝากพวกเรา เวลาเราฟัง เวลาเราฝึกกรรมฐาน ถ้าเรายังเพ่งจ้องอะไรอยู่ ส่วนใหญ่จิตมันจะไหลไปที่อารมณ์ จิตมันไม่ตั้งมั่น ตัวนี้เป็นสภาวะที่ฝึกยากมาก ที่คุยกับหลวงพ่อกันมานะ ส่วนใหญ่นักปฏิบัติที่จะขึ้นมาถึงตัวนี้ได้หายาก ถ้าขึ้นมาถึงตัวนี้ได้นี่มันมีจิตที่ตั้งมั่นที่สมบูรณ์แล้ว ที่จะพร้อมเดินปัญญาแล้ว นักปฏิบัติส่วนใหญ่ใจมันจะออกนอกเวลาเราดูสภาวะ

ถ้าเราตั้งเป้าสูงนะภาวนายาก คนที่ภาวนายากคนหนึ่งก็คือพระอาจารย์นี่แหล่ะ สมัยก่อนเจอหลวงพ่อก็อยาก อยากเข้าใจธรรมะ อยากได้โน่นได้นี่ จริงๆ ทุกคนนะเวลาภาวนาอยากมีตาทิพย์ หูทิพย์ อยากเหาะได้ อะไรได้ พอเราอ่านประวัติครูบาอาจารย์อะไรพวกนี้แล้ว ใจมันอยากได้ ใจมันโลภ แต่ในใจลึกๆ ของพระอาจารย์เนี่ยอยากพ้นทุกข์ เรื่องพวกนั้นก็คล้ายๆ เหมือนทุกคนนะมีได้ก็มี แต่จริงๆ มันยากมาก เพราะว่ามันคนละยุคกัน